Staartbumper

Best leuk zo’n puzzel, vooral als het laatste stukje op zijn plaats valt!

Als een piloot direct na het loskomen van de grond een steile neusstand aanneemt, bestaat het risico dat het achterste deel van de romp van het vliegtuig in aanraking komt met de startbaan en beschadigd raakt. Om dit te voorkomen wordt tegen het achterdeel van de romp, vlak onder de staart een rubberen aerodynamisch gevormde staartbumper aangebracht.

In eerste instantie wordt gekozen voor een chloroprene rubber uitvoering. Dit type rubber is een alleskunner, die nergens in uitblinkt, maar mechanisch dicht in de buurt komt van de uitstekende mechanische prestaties van natuurrubber. Verder is de veroudering bestendigheid redelijk goed en heeft de rubber van huis uit al vlamdovende eigenschappen meegekregen, een kwaliteit die in de luchtvaart hogelijk wordt gewaardeerd. Het enige nadeel: Het soortelijk gewicht van 1,45 is aan de hoge kant. Om dit te ondervangen valt de keuze op een gelijkwaardig siliconenrubber type. Siliconen rubber heeft een uitstekende min temperatuur en veroudering- en ozon bestendigheid en scoort met een soortelijk gewicht van beneden de 1,2 aanzienlijk lager dan chloroprene rubber. Uiteindelijk resultaat: Een gewichtsbesparing van 880 gram.  

Weetje

Het in een matrijs vulkaniseren van een massief rubberblok van 3,5 liter vraagt het nodige vakmanschap. Rubber is namelijk een slechte temperatuur geleider en neemt dus heel moeilijk warmte op. Terwijl het vulkaniseren van de kern nog maar nauwelijks is begonnen, heeft de buitenkant van het blok zich al definitief gevormd. Extra bijkomende complicatie is dat rubber behalve een slechte warmte geleider ook nog eens thermisch expansief is. Gevolg: De binnenkant van het blok zal gaan uitzetten en de  gevulkaniseerde buitenkant stuk duwen.